Daar zat ik dan met mijn ranselverband, een souvenir uit het ziekenhuis van Marche en Famenne. Waar in Nederland de mitella de gebruikelijke remedie is, is het ranselverband dit in Wallonie voor de aandoening die de artsen claviculafractuur noemen en wij in de volksmond sleutelbeenbreuk.
Kon ik mezelf nu een echte wielrenner noemen ? Het voelde in ieder geval niet zo, vooralsnog was wielrennen van de agenda.
De maand september werd het dus niet fietsen voor mij. Het weer was super, maar het sleutelbeen nog aan het helen.
Eerst werd mijn arm nog dik, vocht ophoping en ontstekingen aan de wonden op je hand zij de huisarts. Antibiotica en de tijd herstelde dit. Omdat ik niet wilde stilzitten ben ik gaan wandelen.
Nu was de gemeente Westland enige jaren geleden verkozen tot lelijkste gemeente van Nederland en tijdens de wandelingen had ik nu ruim gelegenheid om eens te kijken of dit nu anders is.
Ja er zijn nu meer vergezichten, duur betaald door de burgers, maar die waren als het aan de gemeente lag al lang weer volgebouwd.
Ja er is nu enkele honderden meters meer duinlandschap, mat is ontstaan doordat het overstromingsrisico beperkt moet worden.
Verder is er eigenlijk niet veel veranderd concludeerde ik, denk dat we de top5 als gemeente nog steeds wel halen.
Langzaamaan werd de beweeglijkheid beter, ik prees bijvoorbeeld weer dat ik weer mijn veters kon vastmaken.
Begin oktober voelde ik voldoende stevigheid terugkomen in de arm en schouder en probeerde wat te fiets op de tacx. Dit ging voor het gevoel wel goed.
Half oktober concludeerde de arts aan de hand van een controle röntgenfoto dat de zaak weer aan elkaar zat en na een rondje door de wijk op de racefiets concludeerde ik dat ik deze beter nog in de schuur kon laten staan. Eerst maar even naar de spinningles, alwaar er geen hobbels te nemen zijn en je niet hoeft te remmen.
Een week later was het dan wel zover dat het fietsen op de racefiets ging en vol van dit feit reed ik een veel te intensief rondje. Na een uur was de koek op en ik trok de conclusie dat de duurconditie wel behoorlijk was ingeboed. Maar het weder opbouwen kon weer beginnen.
Gelukkig was het heel oktober nog goed weer.
Al langere tijd dacht ik erover om mijn fietshobby te combineren met het werven van fondsen voor een goed doel. In de bergen dat lijkt me wel wat, maar niet massaal. Op mijn pad kwam de ride4kids, met als doel het onderzoek naar een geneesmiddel voor stofwisselingsziekte te ondersteunen. Geld inzamelen en drie dagen cols beklimmen in de Pyreneeën, dat lijkt me wel wat.
Inmiddels ben ik ingeschreven en gestart met de werving, voel je dus vrij om te doneren via het logo aan de rechterzijde van dit blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten