De eerste poging voor de individuele tijdrit in juni strandde omdat ik me niet lekker voelde. Het weer was binnen 1 dag omgeslagen van zomer naar einde herfst, lichaam ging daar niet lekker mee om en ook mentaal motiveert het niet als het buiten 10 graden is en regent.
Maar deze poging voor de ploegentijdrit lukte het wel om aan de start te verschijnen. Graad of 18, windje 4 uit het zuiden. Niet de optimale wind voor het parcours, maar verder prima omstandigheden.
De dinsdag voorafgaand waren de Corpulentia mannen , Pieter, Rene , Nico en mijn persoon al gaan voorrijden. Parcours was dus al verkend en leverde geen verrassingen meer op.
Even lekker warm rijden en rond 8:30 was ik in het sportcafe in Maasdijk. Handtekening gezet , nummers opgehaald en opgespeld en nog even wat warm rijden tot de start. Planning van start om 9:36 werd iets later, maar we mochten los. Gelijk werd er al flink gas gegeven door de zwagers Rene en Pieter. Pieter geheel in tijdrit outfit, Nico en Rene met hoge wielen en tijdrit stuur en ik met zadeltas en fietspomp.
Mijn plek was achter Pieter, die echter door zijn aerodynamische outfit nauwelijks wind ving. Uit de wind zitten viel dus niet helemaal mee. Halverwege het eerste rondje moest Nico lossen. Niets aan de hand, met 3 verder. Even verder begint Rene opeens te schreeuwen, lekke band !
Tja wat nu, de achter ons startende ploeg denderde inmiddels ook voorbij. Gelukkig was daar de reddende teammaat Nico , die was blijven doorrijden. Snel wiel omgewisseld en weer verder. Pfff dat deed even pijn om weer op gang te komen.
Om het StaalduinseBos heen was de wind op kop of schuin tegen, inmiddels nam ik al minder over. Stukken waar de wind niet op kop was nam ik nog voor mijn rekening. Pieter de klepper maalde door en deed het meeste kopwerk.
Na de eerste passage had ik plaats genomen achter Rene, die ving toch wel een stuk meer wind weg. Daardoor kon ik een beetje rusten 'of wat er dan voor door moet gaan' en vervolgens nog een paar keer de kop overnemen. De latere winnaar haalde ons nog in, die gingen echt nog wel een kilometer of vijf sneller zo schat ik in.
Aanklampen, bijten en volhouden was de modus die ik nu had aangenomen. Laatste stuk over de oranjepolderweg kwam nog een ploegje junioren voorbij, maar de finish was nu in bereik. Laatste bocht de lange kruisweg weer op. Pieter trok nog even door en een tweehonderd meter voor de finishboog moedigde ik Rene aan. Schouder aan schouder gingen we nu naar de streep. Ik herinner me de lijn op het asfalt van de finish, daarna even niets meer. Na even doorgereden te hebben ging het wel weer.
Met de lekke band werden we toch nog 12e van de 18. In een goede sfeer achteraf werd er nog wat nagepraat en gedronken.
Wat mij betreft een zeer geslaagd evenement, fietsende en niet fietsende (verkeersregelaars) teammaten bedankt, dit is zeker voor herhaling vatbaar !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten