Deze tocht, welke ik in 2010 ook al reed, werd nu opnieuw georganiseerd. Nu was het niet de zaterdag voor LBL, maar die erna. Het parcours was ook niet de LBL route, maar beloofde een aan een rijging van alle steile wanden in de Ardennen en ik dacht, die moet ik ook maar een keer gedaan hebben.
Het was komen en gaan met de weersvoorspellingen de week voorafgaand aan de PGC. Wel of geen regen ? Temperatuur leek wel prima, dus toch maar besloten te gaan.
En het was de moeite waard.
Aywaille de woonplaats van dhr Gilbert onttrok zich aan de mist. De wegen waren nog nat toen ik aankwam, maar de zon liet zich stiekem al zien.
Bij de inschrijving stond Philippe al handtekeningen uit te delen en menegeen ging met hem op de foto. 7:56 vertrok ik. De Gilbert caravaan zal me wel inlopen dacht ik en dan zie ik wel of ik meekan.
De Cote de Gotale was de eerste klim. Die was ik vorig jaar tijdens Les Crêtes Ourthe-Aisne-Ambléve al eens afgedaald achtervolgd door de prive filmploeg.
Bergop gaat toch een stuk zwaarder, maar eenmaal boven was de kop eraf. De echte steile wanden moesten nog komen.
Het begon met de Cote de la Pierre Blance. Na een glad bruggetje in Chaudfontaine ligt deze stiekem om de hoek. Bam 500 mtr@12% dat hakt er lekker in. Hijgend naar boven en vervolgens een gladde afdaling met haarspeld bochten in.
Daarna de Haute Folie, zelfde percentage, 400 meter langer gevolgd door Bois de Beyne een klim met een vennijnig staartje.
Na de afdaling reed ik helaas lek. Stukje glas was de boosdoener. Inmiddels was de zon lekker doorgekomen en terwijl ik daar mijn band stond te verwissellen kwam de kolone Gilbert voorbij. Jammer dacht ik , die zie ik niet meer terug.
Steile muren werden nu afgewisseld met lopende klimmen.
Bij de eerste stop stond Philippe weer handtekeningen uit te delen. Toen het peleton weer vertrok ben ik snel aangepikt.
Tempo was in de groep vol te houden. Philippe en zijn BMC teammaat reden op kop en de motorbegeleiding zorgde voor vrije doorgang.
Op de vlaktes in de groep ging het prima over het glooiende landschap. Op de klimmen was het vol voor mij rijden, voor de pro's relaxen. In het peleton moest ik naast continue opletten met regelmaat flink gas geven om positie te behouden en de stukken al te slecht wegdek te vermijden.
Bij de tweede stop ben ik na het pakken van wat wafels alleen doorgereden. Het was me al duidelijk dat ik het tempo van deze groep niet ging volhouden.
In dit derde deel zaten vooral glooiende wegen, waar de wind behoorlijk te merken was. Zicht op de koeltorens van de kerncentrale kondigde al aan dat ik in de buurt van Huy was. Aldaar aangekomen eerst een kasseien afdaling, gevolgd door de climax van de dag, de Mur de Huy.
Zij die er eerder geweest zijn hebben er gedenkplaatsen langs gebouwd. De minder geoefende beklimmer zal deze ongetwijfeld gebruiken om een schietgebetje te doen. Na 100 km was dit voor een echte killer.
Maar wie blijft trappen komt uiteindelijk boven. Alleen is afdalen er dan nog niet bij, er zit nog een lang stuk vals plat achteraan.
Het was nu echt op, maar gelukkig geen echte klimmen meer tot de laatste stop. In het glooiende parcours werd ik inmiddels ingelopen door de Gilbert trein. Even klampte ik aan, maar het tempo kon ik niet meer aan.
De laatste stop aan de oever van de Ourthe gebruikt om even op krachten te komen in de zon die inmiddels de temperatuur boven de 20 graden had gebracht. Daarna op weg voor de laatste 30 kilometers. Begon direct met een lopende klim, de cote de Xhoris. Deze ging wel weer aardig en die daarop ook nog wel. Via een afdaling via de Cote du Kin, bekend nog van mijn eerste LBL, kwam ik weer uit in Aywaille.
Vervolgens door naar Remouchamps voor La Redoute. Deze dame nam mij de maat maar weer eens en op. Geen toptijd voor me gevoel, maar ik kwam wel boven op de 39. Daarna via een mooie afdaling terug naar Aywaille.
Philippe was inmiddels al richting huis.
Voor mij ging dat helaas niet direct omdat mijn accu leeg was, mijn lichten aan laten staan. Dacht eerst nog aan dementie, maar nader onderzoek wijst uit dat de verklikker niet meer werkt.
Gelukkig startkabels in de kofferbak. Nadat diegene die voor mij geparkeerd stond (een aardige Vlaamse dame met een hele dikke Volvo) hulp had geboden kon ik ook richting hotel terug.
De fiets was vies , maar het 30 tandwiel is schoongebleven. Die kan dus op marktplaats.
164km@5:44
Geen opmerkingen:
Een reactie posten