Enkele dagen ervoor zijn we er al en verkennen de route. Zo word de St Christina beklommen en ik weet direct, dit is een kuitenbijter (zeker als afsluiter).
Donderdag word de Stelvio beklommen. Bijna naar de top, via Zwitserland naar beneden en dan weer omhoog. Doornat komen we met tweeen boven en op 2800 meter is het maar vijf graden. Tegen de onderkoeling aan wachten we op de auto die ons naar beneden brengt. Er is op deze hoogte een restaurant, een souvenirshop en een bank !?. Zal wel voor arme Zwitsers zijn die even over de grens nog geld willen halen. Graag had ik ook wat geld opgenomen bij de hoogste pinautomaat van Europa , maar mijn handen trilde dusdanig dat niet zou lukken :-(
Gelukkig is het warm in de auto van de organisatie en komen we wat opgewarmd weer beneden.
Vrijdag beklimmen we de Mortirolo vanuit Aprica, deze kant dalen we zondag af. Op de top van de Mortirolo, aan de stijle kant, daal ik een kilometerje af om even te proeven aan deze klim. Ik daal tot bocht zeven, test nog even de laatste stijle strook tot bocht zes. Het is mij duidelijk, dat word zondag afzien in het kwadraat !
Op zaterdag leeft het dorp op. Het is een grote wielershow. Flanerende Italianen op dure fietsen rijden voor het hotel langs en ik geniet ervan. Ik bezoek wat stands, die langs het parcours staan en verbaas me over de mannen die hier rondlopen. De meeste proberen te lijken op Marco Pantani, baardje en kaal hoofd, klein en vooral broodmager. Die zullen ook wel denken , wat hebben die Hollandse vetkwabben hier te zoeken !
Het is zondag, de grote dag. Gelukkig staan er ook forse mannen aan de start. De eerste groep vertrekt en wij moeten nog een paar minuten wachten. Dan is het zover, ik ben op weg. Bij de start word confettie gestrooid en koeienbellen geluid. Het feest dat Granfondo heet is gestart voor mij :-)
We dalen af naar Edolo. Door de neutralisatie is het voor mij jojo'en (stilstaan en dan weer snel)
In Edolo sla ik de heerlijke capuchino die ik eerder deze week daar nam over, eerst nog 160 km rijden, dan op het terras bijkomen met een capuchino.
Daarna begint het klimmen. Eerst rustig aan tot aan de voet van de Gavia. Daar begint het echte werk en het is daarnaast vanaf het begin van de klim genieten van de uitzichten. Genietend rij ik naar boven, het gaat erg lekker. Op drie kilometer voor de top gaan we door een tunnel. Deze tunnel is voor de gelegenheid door de organisatie verlicht. Door de verlichting en doordat het in de tunnel oploopt ontstaat er een bijzonder effect. Een paar honderd meter verder gaat de tunnel de bocht om en rijden we eruit. Direct kijk je op een meertje en al klimmend komen er resten sneeuw op de hellingen. Al slingerend bereik ik de top. Het is fris en waait. Even wat gegeten, jasje aan en afdalen. 50 km is het naar de voet van de Mortirolo, de volgende klim. De afdaling is autovrij en verder zijn de wegen afgezet. Wat een genot. Voluit door de dorpen heen , rotondes links en rechts nemend en bochten afsnijdend gaat het snel naar Mazzo. Hoe dichter we naderen, hoe minder animo er is om op kop te fietsen, de Mortirolo wekt toch veel ontzag op.
Dan de klim. Begin gaat het nog wel, omgeving is een soort Ardennen. Een bos, hier en daar een weiland met een koe en een boerderij. Niet echt iets om voor naar Italie af te reizen dus. Dan gaat het van kiet, de wel word stijl. Regelmatig staan op de pedalen omdat anders het voorwiel van de grond komt. Dit is een stuk langer dan de klimmetjes in de Ardennen.
Normaal gesproken word ik meestal ingehaald door vele, maar nu haalde ik, naar mate de klim vorderde, steeds meer mensen in. Wat een motivatie geeft dat ! Uiteindelijk is er dan bocht zes, de leidensweg komt aan een einde. Nog een stukje rijden, even nog sprinten naar de top en deze klim zit er op :-) Over de vlakte is het glooiend en laatste stukje daalt het naar Aprica. Daar rijd men voor de eerste maal langs de finish en ga ik voor de laatste klim van het drieluik, de St Christina.
Eerst nog een mooi stuk afdalen en daar is ze dan. Omdat ik haar ken, start ik rustig met de klim. Andere menen aan het begin snel te moeten gaan. Als aan een elastiek zie ik deze voor me rijden en als een visser hengel ik ze in. Gedurende de klim haal ik een aantal weer in, soms word ik ingehaald. De benen protesteren hevig, gewoon maar blijven doordraaien en dan komt de top vanzelf.
Boven kom ik en ga de laatste afdaling in , snel kom is op het laatste stukje richting de streep. Dat gaat omhoog en de benen worden nog even flink gepijnigd voor iets wat moet doorgaan voor een eindsprint. Als een held word ik onthaald door de speaker. (althans zo komt het Italiaans euforsime bij mij over)
Fantastisch wat een belevenis, niet eerder een dergelijk iets meegemaakt. Moe maar voldaan zet ik me op het terras en bestel de capuchino
170,4 km @ 7:59 ; 4190 Hoogtemeters
Geen opmerkingen:
Een reactie posten