Spanning is er altijd, immers de Ardennen hebben zo hun geschiedenis. Menig veldheer beet zich er op stuk en de Fransen achten de Ardennen zelfs een onneembare hindernis, totdat de Duitsers het tegendeel bewezen. Menig monument in de dorpjes herinnerd nog aan de veldslagen die hier gevoerd zijn in de 20e eeuw.
Vanuit het mooie van der Valk hotel in Verviers, welke in een mooi opgeknapt pand zit (gemeente Luik en Verviers bijgaand een tip, verkoop deze gemeenten aan de heren van der Valk en van der Most voor een Euro, dan word het nog eens wat) vertrek ik naar Ans in Luik.
Voel me niet helemaal op mijn best, maar wellicht is dat de spanning. Ik ga van start voor de 155 km. In de stad is de 'cyclo' geneutraliseerd, echter zonder tijdmeting bij de werkelijke start en finish is dit natuurlijk een beetje een farce.
Onderweg staan op diverse kruisingen verkeersregelaars, echter niet altijd op de meest logische plaatsen, maar beter iets dan niets zal ik maar zeggen.
Eerste stop is in het gehucht Bosson naast het 1914/1918 herdenkingsmonument. Er is genoeg eten en drinken, ik voel me nog steeds niet top en rust maar wat langer, er word toch niet getimed.
Daarna kwamen de klimmen van naam, beginnend met de Rosier vanaf de Oost kant. Deze was stijler dan de andere versies die ik al eens reed. Beetje in het ritme komen en kiezen op elkaar en doortrappend kom ik boven. Daarna de mooie afdaling in richting Spa. Vlot door Spa gereden en dan de Maquisart. Deze liep eigenlijk wel erg lekker, dat geeft de burger moed ! Vervolgens naar het gehucht Mont, bij Theux. Deze klim gaat op en neer en brak me behoorlijk op.
Gelukkig was er de stop, vlak voor de afdaling naar Remouchamps. Even de tijd genomen om weer op krachten te komen en dan de afdaling in. De radar gaf 63 km/uur aan en rap was daar la Redoute.
De benen moesten weer op gang en dat viel niet mee. Het allergrootste kroontje word geschakeld en boven komen doe ik, op naar de Roche aux Fauccons, de valkenrots. Hier moeten we na de afdaling aan de voet wachten voor de spoorweg overgang, dus dat word weer op gang komen met gelijk 12% voor de kiezen. Gewoon doorbijten tot boven denk ik, daarna stort je je met een zelfde percentage naar beneden ! . Zo lukt het ook, maar daarna stijgt het verder en al zwoegend bereik ik de brug over de Maas met op de voorgrond het stadion van Standaard Luik. We komen nu in 'de grauwe zone' zoals de VRT commentator dit noemde. Op tv ziet het er allemaal nog wel aardig uit, maar als je er rijd dan is het echt smerig. De Botlek is er schoon bij !
Tussen de huizen in krijgen we dan nog de klim Saint Nicolaas, deze gaf een kadootje tot 14%, hetgeen afzien tot aan de top betekende. Na nog wat gedaal, gestijg en automobilisten ontwijkend (wat rijden die Belgen toch beroerd) kom ik bij de finish, alwaar ik op het militair terrein zowaar een medaille ontvang voor de gedane presatie.
Gesloopt drink ik op de voormalige appelplaats nog een colaatje , waarna ik weer richting Verviers vertrek. Halverwege begint het te onweren en ik ben blij dat ik op tijd binnen was. In het hotel stap ik in bad en respecteer wederom diegene die de volle afstand hebben gereden.
155km / 5:27
Geen opmerkingen:
Een reactie posten